Religie

Stel dat het helemaal tegen zit in je leven. Alles gaat verkeerd. Je verliest je baan of je verliest een dierbare of je partner gaat er vandoor of… Waar kun je dan op terugvallen? Natuurlijk zijn er onder ons mensen die zoveel innerlijke kracht hebben dat ze overeind blijven. Of dat ze zo’n goede familie hebben dat ze onmiddellijk weer op orde zijn. Maar dit is maar bij weinig mensen het geval. De meesten onder ons hebben die kracht niet. Je moet soms heel diep gaan. Je moet soms kopje onder gaan, net zoals Jezus kopje onder is gegaan in de Jordaan bij zijn doopsel.

Lees meer: Voor wie gedoopt is

Pater Gabriel

In 1955 neemt Aad Hofstede uit Schipluiden samen met enkele andere redemptoristen-in-opleiding in Antwerpen de boot naar Brazilië. Hun tocht is ongewis, ze weten niet wat ze in Brazilië anders kunnen verwachten dan dat ze ‘de missie’ binnenstappen. Aad Hofstede rondt in Brazilië zijn studie theologie af en wordt in Recife tot priester gewijd. Hij neemt de naam padre Gabriel aan. Een rijk priesterleven in dienst van de Braziliaanse missie volgt. Hij wordt overste en provinciaal van zijn orde in het noordoosten van Brazilië. Garanhuns en omgeving betreft een immens gebied. Hij ziet dat het bouwen van kapellen in de omgeving van parochies alleen waarde heeft als er ook oog is voor de noden van de armsten. Hij start daartoe menig project om vooral kinderen uit de laagste klassen studiebeurzen te verstrekken waardoor ze kans krijgen zichzelf te ontwikkelen. Pater Gabriel is ook jaren betrokken geweest bij het werk van zijn legendarische bisschop, Dom Hélder Pessoa Câmara, de aartsbisschop van Recife en Olinda. Camara heeft wereldbekendheid gekregen om zijn principiële strijd voor de uitzichtlozen in Brazilië.  

Hugo van den Broek

Hugo van den Broek is geboren in Dinther en is deels opgegroeid in Brazilië. Zijn studies volgt hij in Nederland en in die tijd ontmoet hij Aad Hofstede. Vervolgens werkt hij met Portugees- en Spaanstaligen in Rotterdam.  Hugo is de vrijwilliger van het eerste uur in de migrantenparochie, maar wil zijn vrijwilligerswerk in Brazilië voortzetten. Hij kiest ervoor vervroegd met pensioen te gaan om meer te kunnen betekenen voor de mensen daar.

In februari 2011 is het eindelijk zover. Hugo heeft er lang naar uitgekeken. Hij gaat op weg om zijn dromen te verwezenlijken. Hij gaat hij naar Brazilië om als vrijwilliger in het Noordoosten van Brazilië aan de slag te gaan.

De eerste hobbel die genomen moet worden is zijn rijbewijs. Het omzetten van het Nederlands rijbewijs naar een Braziliaans vergt 7 weken.  Dan kan hij in mei afreizen naar Garanhuns, naar  Pater Gabriel. Hij ondersteunt hem  bij zijn vele projecten,maar hij ontplooit ook nog nieuwe activiteiten.

MOV –HDL

Eind 2011 hebben de leden van de werkgroep Missie Ontwikkeling Vrede van de parochies Heeswijk, Dinther en Loosbroek kennis gemaakt met Pater Gabriel, die ons in sneltreinvaart  en met verve de vele activiteiten in Garanhuns en omgeving presenteerde.

Dat resulteert nu in een actie voor de bouw van het gemeenschapsgebouw Comunidade São Francisco  te Garanhuns, Est Pernambuco, Brazilië. Daartoe is er een tweede collecte op  1 en 2 februari 2014 in de drie parochies.

Alle giften komen gegarandeerd volledig ten goede aan het project door de directe contacten met de Redemptoristen, de orde van Pater Gabriel Hofstede . Je kunt natuurlijk ook doneren via  banknummer: NL02 RABO 0126 9350 92 t.n.v. RK Kerk St Servatius, o.v.v. Brazilië.

--wordt vervolgd--

Wij houden het graag kleinschalig en dicht bij huis. We zijn gewend om het nieuws van over de hele wereld binnen te krijgen via onze krant, televisie, onze I-pad of tablet, ons Twitter-account en Facebook. Maar wanneer men komt aan onze eigen gemeenschap dan reageren we wat meer gesloten. Mensen die van elders komen om hier te werken, worden als bedreigend ervaren. En dan komen daar drie wijzen uit het Oosten. Ze komen van verre. Ze komen omdat in hen een diep verlangen is gewekt, een verlangen naar een Geheim, een verlangen naar een glimp van God. Zijn ze welkom?

Lees meer: Wijzen die van verre komen...

overweging op Nieuwjaar – 1 januari 2014            

De dichter Remco Campert zei onlangs dat tijd eigenlijk één grote zee is. Daarom zeggen we soms: wij hebben zeeën van tijd. Wij mensen willen daar greep op krijgen en daarom hebben we de tijd ingekaderd in jaren, maanden, weken, dagen, uren, minuten, seconden. Als we naar de schaatswedstrijden kijken zelfs honderdsten van seconden. Kijken we echter naar het heelal dan is daar ook het beroemde ‘zwarte gat’. In dat ‘zwarte gat’ houdt tijd op te bestaan, zeggen de wetenschappers, iets wat voor ons moeilijk voor te stellen is. Dat wij vandaag Nieuwjaar vieren, 1 januari 2014, is dus een menselijke constructie. Het had ook anders kunnen zijn. Wat zegt dit ons? Dat tijd relatief is.

Wij zijn bezeten van tijd. Tijd is geld, tijd mag je niet verliezen. Op tijd zijn, te laat komen, over tijd zijn, elk gebruik van het woord ‘tijd’ roept beelden op. Bij iemand die steeds punctueel op tijd, hebben we al een beeld. Bij iemand die steeds te laat is, ook. En als een vrouw ‘over tijd’ is, dan roept het ook emoties op of soms verwarring...

En dan wensen wij elkaar deze dagen: ‘de beste wensen’, ‘veel heil en zegen’, of ‘Zalig Nieuwjaar’. ‘En vooral gezondheid, want dat is toch het belangrijkst?’ U herkent de uitspraken die vaak zonder veel nadenken geuit worden. Staan wij stil bij wat we wensen? Wat zeggen wij uit? En over die gezondheid die voor sommigen het belangrijkste is? Ik wens iemand met een slechte gezondheid toe dat hij of zij steeds de innerlijke kracht mag ontvangen om er goed mee om te gaan. Dat is toch echt wat anders. Het lijkt wel alsof we gedwongen worden om steeds met de grote stroom mee te lopen. Ik wens dat onze wensen uit ons hart komen.

Ik wens ook dat we tijd kunnen verliezen. Tijd blijft een relatief begrip. Wij zitten vast aan onze horloges. Wanneer we meer in onszelf de instelling laten groeien dat we soms ook tijd mogen verliezen, voor elkaar, dan zal er zeker iets heel moois onder ons kunnen groeien. Stel: je bezoekt iemand die ziek is. Als die persoon, zodra jij binnenkomt, de indruk krijgt dat je zo snel mogelijk verder moet, dan is het bezoek mislukt. En als je van iemand houdt, dan verlies je toch ook tijd bij elkaar en voor elkaar?

Het jaar dat voor ons ligt heeft weer 365 dagen. De dagen zijn niet allemaal hetzelfde. Er zullen speciale dagen zijn en dat zijn niet alleen de liturgische hoogtijdagen. Er zullen ook dagen komen met speciale ontmoetingen. Zo wil bisschop Hurkmans een hele week in onze parochies doorbrengen. We gaan daarvoor een programmaatjes ontwikkelen. Dat is niet niks: een hele week, drie dagdelen per dag, dus 21 dagdelen. Ik weet zelfs niet of we wel voldoende in huis hebben. Of moeten we ook hier er van uitgaan dat wat tijd verliezen voor elkaar tot de mogelijkheden horen?

Er zijn weer de dagen met doopsels, eerste communies, vormsels, de huwelijken en ook de avondwakes en uitvaarten. Het zijn even zovele tijden waarop wij elkaar nabij kunnen zijn en ook God de kans geven zijn plaats onder ons in te nemen.

Er is onze bijdrage als gelovige mensen aan het maatschappelijke gebeuren. Actief burgerschap, als gelovige mens, hoe doe je dat? Welke punten wil dan naar voren brengen? We mogen gaan stemmen, heeft ons geloof invloed op onze keuze? En als we 200 jaar koninkrijk der Nederlanden vieren dit jaar: wat is onze bijdrage voor God, koning en vaderland, zoals ook ons Gilde dit wil uitdragen?

Over al deze dagen, over heel deze tijd bidden wij Gods zegen af. We hoeven Hem niet te vragen om onze werkelijkheid naar onze hand te zetten. We kunnen Hem wel vragen om ons steeds voldoende veerkracht en geestkracht te schenken zodat we alles aan kunnen. Dan zal dit nieuwe jaar 2014 een zegenrijk jaar zijn.

Joost Jansen, norbertijn

Gezinnen staan onder druk. Kijk naar een doorsnee groep op onze basisschool: het percentage kinderen van gescheiden ouders is groot. Dit percentage groeit nog steeds. Ik wil geen oordeel vellen over het feit van de scheiding van deze ouders. Ik ga er wel vanuit dat toen deze man en deze vrouw besloten hebben om samen te gaan wonen, om te trouwen, om te kiezen voor het krijgen van kinderen dit niet gedaan is met het oog op hun scheiding nu.

Lees meer: Familie

overweging in de nachtmis van Kerstmis

We zingen Stille nacht, heilige nacht. Er is tumult geweest in onze kerk rond deze kerstliedjes. En toch zingen we Stille nacht, heilige nacht. Misschien wel harder en met meer overgave dan voorheen. Ineens is dit lied samen met De herdertjes lagen bij nachte uitdrukking geworden van het ultieme kerstgevoel. Veel meer dan I am dreaming of a White Christmas en O dennenboom, o dennenboom.

Stille nacht… een nacht kan op zoveel verschillende manieren stil zijn. Het kan stil zijn als je met een dierbare ruzie hebt gemaakt, of als de liefde langzaam wegglijdt. Dan kan het heel stil worden, ijzig stil zelfs. En vernietigend. Maar het kan ook stil worden bij hele intieme en warme momenten. Die stilte is vol. Het gebeurt bijvoorbeeld als je een kindje hebt gekregen en je dat tere, kwetsbare kindje in je armen hebt. Wie heeft daar geen foto’s van? Is het daarom dat Kerstmis zo tot de verbeelding spreekt? Meer dan Pasen want dan gaat het om een volwassen, nog jonge kerel die aan het kruis genageld sterft. En die uit de doden wordt opgewekt, ook zo iets onbegrijpelijks. Neen dan is Kerstmis dichterbij en vertederd ons meer. Wat is zo’n klein kind toch kwetsbaar! En wie kwetsbaarheid ontmoet, wordt zacht van binnen, laat zich raken. Kan dan ook meer liefhebben…

Het stil geluk van diepe ontmoeting. Wie herkent dit niet? Het is heel natuurlijk om je vreugde met veel mensen te delen. Je stuurt geboortekaartjes, je zegt wanneer familie en vrienden op kraamvisite kunnen komen. Het is zo diep in ons geworteld, je hoeft er eigenlijk niet over na te denken. Waar je wel over hebt nagedacht is de naam van het kind, en wat je op het kaartje zult zetten. Hoe verschillend pakt het uit. Je hebt namen die helemaal bij de familie horen en je hebt namen die samengesteld zijn om zo uniek mogelijk te klinken. En dan de boodschappen op de kaartjes: van dankbaarheid om de gave van dit wondertje tot aan een mededeling dat we weer een nieuwe wereldburger hebben. Hoe is dit bij dit kind van Maria en Jozef? Jozef zegt dat Jezus zijn naam zal zijn. De naam betekent: God redt. Wij zingen Christus de Redder is daar… Ik zie alleen maar een klein kind… En toch Christus de Redder is daar. We worden even wakker gemaakt. Kerstmis is dan toch meer dan een feest met veel lichtjes, met de huiselijkheid en gezelligheid. Met Kerstmis hebben we het over een keerpunt in de geschiedenis want uit dat kleine kwetsbare Kind is wel een geestelijke wereldleider gegroeid. Ook dankzij zijn einde, want mensen hebben Hem terzijde gesteld, terechtgesteld zelfs. Maar Liefde vergaat niet, Liefde is sterker dan de dood. Daarom leeft Hij nog steeds. Daarom komen in deze nacht miljoenen mensen samen om zich door Hem te laten gezeggen.

Daarom ook is deze nacht echt niet zo stil. Deze Jezus wil ons echter wel tot stilte brengen. De stilte van een goede ontmoeting waarin je elkaar raakt. De stilte ook van de wapenen, of dat nu de wapenen zijn binnen een relatie of in een gezin, of dat het de wapenen zijn in Syrië en Centraal Afrika. Staat niet op het geboortekaartje van deze Jezus: ‘Eer aan God in den hoge en op aarde vrede onder de mensen in wie Hij welbehagen heeft.’? Ik ken iemand die zegt niet in God te geloven, bij het Kerstverhaal echter zegt hij dat hij zijn leven lang wil blijven verlangen dat het eens zo ver zal komen: ‘vrede op aarde en in de mensen een welbehagen.’ Ik zeg dan tegen hem, laat dat ‘Eer aan God’ maar aan mij over. En zo vullen we elkaar aan.

Beste mensen: met de vele wensen die we in deze dagen en ook volgende week uitwisselen, gaat het - hoop ik, bid ik – ook om de stilte van de ontmoeting, om bij elkaar te zijn met vrede. Misschien ook een beetje met ‘Eer aan God’. Het feest van Kerstmis wordt ons ieder jaar gegeven om te weten waartoe wij leven. God laat zijn hart spreken en wil ons ontmoeten. Hij wil zelf dat er stilte groeit, rust in onze relaties, in onze verbanden, ook tussen landen en volkeren. Hij wil vrede op aarde. De oplossing van God is geweest: ik zend Jezus. Vaak heeft dit geholpen. Niet altijd. Het is aan ons die God een handje te helpen. Hij blijkt het niet alleen aan te kunnen. Gelukkig dat wij er zijn om Hem te helpen.

Laten we daar ook aan denken als we in deze dagen elkaar een Zalig Kerstmis wensen….

Joost Jansen, norbertijn

Hij heeft 18 jaar op Robbeneiland gezeten. In totaal 27 jaar in de gevangenis. Nelson Mandela is er uit gekomen. Hij heeft zijn gevoelens van wraak achter zich gelaten. ‘Anders zou ik mijn levenlang gevangene zijn gebleven, maar dan wel van mijn eigen frustraties en antihouding’, heeft hij later verklaard. Dit is erg krachtig. Daarom zal zijn verhaal nog lang verteld worden.

Lees meer: Hij komt en je kunt het zien

Heeft u een idee wat voor land Tadzjikistan.  Dit Aziatische land is een van de armste landen ter wereld. Van de bevolking leeft 60% onder de armoedegrens. Na de  overheersing door de Sovjet-Unie werd het  in 1991 onafhankelijk. Een burgeroorlog uit tussen verschillende etnische groepen volgde. De toch al zwakke economie van het land had er zwaar onder te lijden en heeft zich nooit hersteld. 

Veel Tadzjieken werken in het buitenland om geld voor hun gezin te kunnen verdienen. Voor het land is het een rampzalige ontwikkeling. Het gaat immers  vaak om hoogopgeleide mensen of mensen met bepaalde vakkennis, die feitelijk hard nodig zijn voor hun eigen land.
De Blauwe Zusters hebben hier een missiepost opgezet. Hun werk is erop gericht de samenleving te helpen. Ze helpen de allerarmste gezinnen met een voedselprogramma. Ze geven onderwijs aan kinderen. Ze geven cursussen en trainingen. Ook catecheselessen. Ze geven eveneens taalcursussen en les in de eigen geschiedenis en cultuur van Tadzjikistan, tot volksdansen aan toe. Daarmee brengen ze de jongeren liefde voor hun land bij en motiveren ze de jeugd om een toekomst in hun eigen land op te bouwen.
 De zorg van de zusters is toegankelijk voor iedereen, ongeacht geloof. De zusters zijn geliefd bij de overwegend islamitische bevolking van Tadzjikistan en krijgen respect. Ze leven en werken in een sfeer van solidariteit en vriendschap.

De zusters wonen in een oud, vochtig en slecht gebouwd pand. Er wonen meisjes bij hen in die lessen volgen en er worden diverse groepsactiviteiten georganiseerd. Een ruim, nieuw gebouw is dringend nodig. Moeder Maria Dela Grazie vraagt onze hulp bij de bouw ervan.
Op 14 en 15 december 2013 is er dus tijdens de vieringen een tweede collecte in de parochies Heeswijk, Dinther en Loosbroek.
Geef aan de mensen van Tadzjikistan!

‘Als je maar goed voor je medemens bent…’, ik hoor deze opmerking vaak. Veelal wordt het gezegd om te excuseren dat men niet of weinig naar de kerk gaat. Ouderen voelen zich onhandig omdat ze zo hun best hebben gedaan om hun kinderen mee te nemen in het geloof en zien hoe ze er zo anders mee omgaan. Of zelfs helemaal niet meer mee omgaan, in hun ogen. ‘En ze doen echt wel goed voor hun medemens…’, hoor ik ze zeggen.

Lees meer: Goed voor je medemens

Een student vertelde me dat hij in het voorjaar twee weken naar New York mocht voor studie. Hij was gewoon om naar de kerk te gaan. De Goede Week kwam er aan. Hij merkte er niets van. De 24-uurs economie ging gewoon door. Ergens had hij een kerk gevonden om er Pasen te vieren. Hij voelde hoe hij met zijn geloof een buitenbeentje was.

Lees meer: Wakker worden!

In Nederland vieren wij dit jaar 200 jaar koningschap. Een koning hebben wij vanaf 1813. Het wordt gevierd onder de titel ‘vrij en verbonden door gelijke rechten en plichten’. Een heel programma wordt in die ene zin samengebracht. Vrij willen zijn, ja, verbonden als het ons aanstaat. Rechten willen we ook, ja, plichten als het ons uitkomt. We worden onmiddellijk geplaatst in het spanningsveld van de huidige samenleving. Want er is nogal wat verscheurdheid. De een spot met alles, een ander keert zich ten goede.

Lees meer: Om welk Rijk gaat het?