In 2014 is het thema ‘samen de missionaire traditie voortzetten : maak het mogelijk!” in de Pinksteractie van de Week Nederlandse Missionaris. De missionaire traditie leeft! Elke dag weer zetten ruim 750
-
Start
-
Dorpsnieuws
- Religie
Dit is het HaDeejer.nl archief van: 2006 tot september 2015
Religie
‘Hij heeft het eeuwige leven…’ Het wordt gezegd van mensen die - ook bij het ouder worden – nog steeds een grote vitaliteit uitstralen. Ze lijken alles aan te kunnen. Soms zijn anderen jaloers op hen, want niet iedereen is het gegeven. Maar ’n keer zit hun aardse tijd er toch op en mogen zij zich voorbereiden op de grote Reis. Voor het ‘eeuwige leven’? U merkt het misschien: ik gebruik de term ‘eeuwig leven’ al in twee verschillende betekenissen. ‘Eeuwig’ in de zin van altijd voortdurend, er komt geen einde aan; en ‘eeuwig’ dat wat met ‘de hemel’ van doen heeft.
Hoe ga je om met gemis? De laatste tijd zijn er weer een aantal uitvaarten geweest, ook van een kindje van zes jaar oud. Ineens is iemand er niet meer. Je kunt hem of haar niet meer aanraken, niet meer mee praten. Je wilt haar ook niet vergeten. Je mist haar. In een uitvaart vertel je wat ze allemaal heeft gedaan, met name ook wat ze heeft bijgedragen aan het geluk van mensen. Het gaat niet om het opsommen van feite maar veeleer om ervaringen te delen. Is dat het dan?
Met het feest van Hemelvaart gaat het ook om leren leven met een gemis. Jezus wordt ten hemel opgenomen. We hoorden het in de eerste lezing. De evangelist Lucas beschrijft het. Er staat: ‘…een wolk onttrok Hem aan hun ogen.’ Er staat niet hoe Jezus in de hemel aankomt, hoe Hij daar God zijn Vader begroet. Gelukkig niet zulke beschrijvingen want dan gum je het mysterie weg. Zijn eerste vrienden ervaren gewoon dat Hij er niet meer lijfelijk is. En ze gaan verder. Daartoe worden ze ook geroepen door twee boodschappers in witte gewaden. Misschien waren het wel norbertijnen… Wat zeggen ze? Blijf niet staren in de wolken, ga aan de slag. Jezus zelf voegt er in het evangelie aan toe: ‘Zie, ik ben met u alle dagen tot aan de voleinding van de wereld.’ Ik blijf jullie steunen. Maar als Hij er zelf niet meer is en je mist Hem, hoe voel je dat dan? Hoe ervaar je het? Het kan toch geen inbeelding zijn?
Nu mijn eigen ouders dood zijn, betrap ik me er wel eens op dat ik zie hoe ik sommige dingen gewoon hetzelfde doe als mijn vader of mijn moeder. Vaak ook dingen die ik vroeger verafschuwd heb. Zaken waarvan ik vroeger zei: als ik later groot ben… U herkent dit ongetwijfeld. Dit zal wel van alle tijden zijn. Het bijzondere in ‘de zaak Jezus’ is nu dat dit menselijke fenomeen wordt verheven tot een opdracht. Hij zegt: zoals Ik onder mensen heb gewerkt en geleefd, zo moeten jullie dat ook doen. Trek daarmee er maar op uit: ga overal naar toe. Ga de grens maar over. En leer… Hij zegt niet: onderwijs. Dat zou nog kunnen duiden op het overdragen van een lespakket. Neen, leer met de mensen die je tegenkomt, en blijf leren. Samen moet je iets nieuws ontwikkelen. Geloof is niet een boekje waarin je precies kunt zien hoe je moet handelen. Geloof is een richting, een oriëntatie. Die richting moet je uit en doe dat met andere mensen. En de richting heeft van doen met hoe Jezus zelf in het leven heeft gestaan. Door zo te leven, te handelen, te doen laat je Jezus opnieuw in het leven staan.
Gisteren werd ik nog geïnterviewd voor het boek dat de 24-minuten film over Hadee begeleidt. De interviewer – iemand van ons dorp – was verbaasd over het feit dat ik me in mijn geloof vrij voel. Hij verbond kerkelijk geloof aan veel regels en wetten waaraan je moet voldoen om een goede gelovige te zijn. Natuurlijk zijn er regels, dat hoort bij iedere groeperingen waarin mensen met elkaar optrekken. Maar voor mij zijn dat geen inperkende regels. Ik zie geloof als een ontdekkingsreis want steeds opnieuw kom ik nieuwe mensen tegen, mensen die anders zijn dan ik. Mensen met wie ik me verder kan ontwikkelen. Ik denk dat Jezus hierop duidt wanneer Hij zijn vrienden op weg stuurt met de belofte dat Hij ze zal steunen (‘backen’ in modern taalgebruik) en de opdracht om met anderen te leren.
Gelukkig hoeven we geen lange reizen te maken om die Jezus tegen te komen. Je hoeft alleen maar je ogen anders te richten, anders te luisteren, anders te voelen. Want die Jezus is aanwezig onder ons, in mensen dus. Het uitdagende is nu dat Hij vooral te vinden is in mensen die het veel minder hebben dan wij. Hij is moeilijker te vinden onder de mensen die het in onze wereld gemaakt hebben. ‘Zij hebben hun beloning al ontvangen’, heeft Hij ergens gezegd. Hij is te vinden vooral onder die als het minst worden geteld.
De vrienden van Jezus werden door mensen in witte gewaden gestuurd, terug naar hun dagelijkse dag. Zou ik zo’n mens zijn in een wit gewaad die jullie naar het alledaagse zendt? We blijven niet staren naar boven, we richten onze blik op het hier en nu. Want er is in ons dorp nog genoeg te doen.
Joost Jansen, norbertijn
Op zaterdag 7 juni is Miek Pot te gast bij Boekhandel Berne van 14.00 tot 16.00 uur. U kunt haar ontmoeten, met haar spreken over haar nieuwe boek Doorkruist land en natuurlijk wil zij graag haar boeken voor u signeren.Miek Pot bracht twaalf jaar door in een kluizenaarsklooster. Na haar uittreden draagt zij de gevonden wijsheid over op anderen door middel van retraites en trainingen.
Contemplatie - het bewust gaan van de
innerlijke weg - is haar grote passie.
De verschillende etappes van deze weg worden in Doorkruist land in kaart gebracht. De teksten nodigen uit om de weg naar binnen te gaan, om te luisteren naar de innerlijke stem van je ziel. Grote vitaliteit en
diepe vreugde vloeien daaruit voort. Sterker nog; dit kan je zielsgelukkig maken.
Doorkruist land is een reisgids om te koesteren, om uit te dragen én om met je mee te dragen.
Eerder verscheen van Miek Pot Hildegards Godin, De grote stilte en Naar het hart van
mijn ziel. Van deze laatste titel verschijnt binnenkort een herziene editie.
U bent van harte welkom!
In 2009 heeft het parochiebestuur van de St. Servatiusparochie te Dinther een obligatielening uitgegeven. U hebt een of meer van de 589 uitgegeven obligaties gekocht en daarmee onze parochie een grote dienst bewezen. We hebben met zijn
Stel je eens voor: je staat op de braderie dit weekend namens de kerk. Ja, dat gebeurt op zondag. We hebben namens de parochies van de abdij een grote banner laten maken. Je ziet een flink aantal verschillende foto’s van mensen die in en rond onze kerken bezig zijn. Er staat een tekst op: God gelooft in ons. Een enkeling zal denken: dat lijkt een beetje op de titel van de musical van André Hazes: Hij gelooft in mij. Dat is niet gek gedacht. Maar deze bannier is net even anders: God gelooft in ons. Een beetje uitdagend. Hoe weet je dat? En is het niet een beetje vreemd om daarmee op de braderie te staan?
In mei komen bedevaartgangers van alle kanten naar de Sint Jan met de Zoete Moeder van Den Bosch als middelpunt. In deze Mariamaand zijn er telkens vieringen in de kathedraal die bij toerbeurt door de verschillende gildes worden opgeluisterd. Het St Barbaragilde uit Dinther doet dat in de viering op Hemelvaartsdag - donderdag 29 mei - om 8.30 uur. Als vanouds wordt dat ook dit jaar gecombineerd met een voettocht van de parochie Dinther naar Den Bosch. Lekker vroeg en mooi te combineren met belangstellenden voor het traditionele dauwtrappen op Hemelvaartsdag.
Gildebroeders, parochianen, belangstellenden uit naburige parochies, dauwtrappers en wandelliefhebbers vertrekken om 5.00 uur gezamenlijk vanaf het kerkplein in Dinther.
Iedereen die er zich bij wil aansluiten is welkom.Heb je zin in een mooie wandeling op een vroege lenteochtend sluit je dan aan. Aanmelden hoeft niet, maar zorg er gewoon voor om ruim op tijd aanwezig te zijn.
Het parochiebestuur zorgt rond 6.45 uur voor koffie/thee en een broodje tijdens een korte tussentijdse stop bij de Dungense brug, zodat je fit in Den Bosch arriveert.
Er wordt niets speciaal geregeld voor fietsers en automobilisten, maar ook zij zijn van harte welkom om met Gilde Sint Barbara en alle wandelaars naar de viering te komen.
Tot Hemelvaartsdag!
Donderdag 29 mei 2014
5.00 uur vertrek vanaf kerkplein Dinther
6.45 uur koffiestop bij Dungense brug
8.30 uur viering in de Sint Jan.
overweging op 18 mei 2014
Er moet wel iets zijn…hoe vaak hoor ik het niet. Ja, ik geloof wel in iets… Ik denk dat wij allemaal op een feestje of bij een verjaardag dit wel eens meemaken. Het is lastig om te praten over ‘iets’. Wat is dat ‘iets’? Kan ik ‘iets’ voelen? Helpt ‘iets’ mij? Het wordt een moeilijk gesprek. En toch blijven mensen op zoek. Want je kunt toch niet je ziel en zaligheid ophangen aan alleen maar het geloof in de groei-economie, die trouwens behoorlijk stagneert. Je kunt toch je hoop niet laten afhangen of je uiteindelijk een baan vindt? Je voelt aan dat je verder moet zoeken. Er is meer zijn tussen hemel en aarde.
Niet iedereen gaat op zoek. Er zijn voldoende mensen die het hier maar bij laten. Je zet je mp-3 met oorknopjes maar wat harder. Dan hoef je niet zo na te denken. Het zal mijn tijd wel duren… Of je vlucht in de drank, met een basisuitkering kun je net 24 flesjes pils per dag kopen. Eten hoef je dan niet meer, zij een verslaafde mij.
Er is echter een behoorlijke groep mensen die wel op zoek gaan. Voor die mensen is dit evangelie geschreven. Jezus begint met bemoedigen: laat je hart niet verontrust worden: vertrouw maar. Ga er maar vanuit dat de weg die je nu gaat, de goede weg is. Natuurlijk moet je soms een beetje bijsturen, maar dat inzicht wordt je ook wel gegeven. Er is in dat huis van mijn Vader, bij God dus, zoveel ruimte. Het gaat niet om precies aan bepaalde eisen te voldoen. Niemand wordt de maat gemeten. Je hoeft geen toelatingsexamen te doen om bij die God welkom te zijn. Hij neemt iedere mens zoals hij of zij is. Maar wel met het oog op groei. Een groei tot volwassenheid, ook volwassenheid in God. En daarom moeten we blijven zoeken. Niet omdat we niks meer weten en dat we niets gevonden hebben. We moeten blijven zoeken om te kunnen blijven groeien.
Zoals wij hier bijeen zijn, zijn we allemaal een beetje Godzoekers. Denk ik. Neem nu de vragen die opkomen bij een begrafenis. Waar is zij nu? In de hemel? En wat is de hemel? Bij God? En hoe moet je dat voorstellen? Die vrienden van Jezus stellen eigenlijk dezelfde vragen. ‘Jij, Jezus, kunt het nu wel mooi hebben over God, je Vader, maar waar is Hij? Waar woont die God-Vader van jou? Hoe kunnen ook wij daar heen?’ Jezus zegt gewoon: Ik ben de ware weg ten leven. Niet een ‘iets’, maar Iemand.
Wij denken bij een weg aan asfalt, aan files, misschien aan het Sint Servatiuspad dat kronkelt door het buitengebied. Niets van dat alles: Ik ben de ware weg ten leven, zegt een concrete mens, deze mens van God die Jezus is. Ik leef jullie een weg voor. Hoe? Door trouw te blijven aan je geloof, aan je overtuiging. Doet die zwangere katholieke vrouw in Soedan ook die weigert om zich te bekeren tot de islam en daarom wordt opgehangen als haar kind eenmaal geboren is. Zo ernstig kan het soms wel worden… Gelukkig niet voor ons.
Wanneer Jezus zichzelf als ‘weg’ presenteert, dan wil Hij zeggen: zoals Ik mijn weg ben gegaan, doe dat ook zo. Zoals Ik van mensen ben blijven houden ondanks de haat die Ik ook heb opgeroepen, doe dat ook zo. En ook al word je afgewezen door zelfs je allernaaste, ook dan kun je blijven houden van… Dat is een hele zware, moeilijke weg als we even om ons heen kijken en zien hoeveel stellen uit elkaar gaan.
De verhalen uit de Bijbel die wij iedere dag weer laten klinken, lijken vaak zo onschuldig. Maar in wezen zit er dynamiet is, dynamiet voor onze dagelijkse dag. Het gaat niet om iets onschuldigs, het gaat om mensen, om Iemand die ons een leven van onvoorwaardelijke trouw voorleeft, om vele ‘iemanden’ die ons zijn toevertrouwd. God is geen ‘iets’, maar een Iemand. Mensen zijn geen dingen, geen ‘ietsen’ die je naar believe kunt manipuleren, mensen zijn er om te ontmoeten, zoals God zich wil laten ontmoeten. Zoals God een partner voor ons wil zijn in onze dagelijkse dag. God als partner voor je dagelijkse dag…
Wanneer we samen deze weg gaan, dan kunnen we veel betekenen voor al die anderen die ook op zoek zijn, die soms wat gevonden hebben en die ook in beweging blijven. God zij dank dat wij Iemand hebben die met ons mee trekt op onze weg!
Joost Jansen, norbertijn
De actrice Kirsten Benschop brengt maandag 19 mei de voorstelling ‘Wie stenen los breekt..’ voor het voetlicht in de Abdij van Heeswijk-Dinther. Het is een spiritueel-filosofische voorstelling over een vrouw met burn-out die in retraite gaat in een klooster. Hierbij draait het om het vinden van rust en bezinning in het gehaaste leven, in de hoop haar leven weer snel op orde te hebben. Het wordt een confronterende innerlijke ontdekkingsreis waarin zij onder andere kennismaakt met werken van Kahlil Gibran, Anselm Grun en De Saint-Exupéry.
Wij hebben goede kosters in onze parochies. Ze verzorgen alles wat we hier nodig hebben om te vieren. Ze sluiten de deuren van de kerk op de juiste tijd en wat nog belangrijker is: ze doen de deuren van de kerk open. Het openen van de deuren van de kerk gebeurt niet alleen om ieder binnen te laten. De deuren van de kerk staan ook open om ons weer naar buiten te laten, de samenleving in…
Hoe lang moet je meegaan met jongeren bij wie heel andere interesses leven dan waar wij in deze kerk mee bezig zijn? Deze vraag werd gesteld aan Mgr. Van Luyn, de oud-bisschop van Rotterdam, salesiaan, dus wel ingevoerd in de omgang met jongeren. Men probeerde hem een beetje uit te lokken. ‘Elf kilometer is toch een behoorlijke afstand..’, antwoordde hij. Een veelzeggend antwoord.
Vandaag worden in Rome twee pausen heilig verklaard. Twee pausen die velen van ons nog kennen omdat ze hen persoonlijk hebben meegemaakt. De een is in 1958 paus geworden, de ander in 1978. We hebben het over paus Johannes XXIII en Johannes Paulus II. Het zijn heel verschillende mensen, maar één ding hebben ze gemeen: ze hebben een blijvende stempel gedrukt op de Rooms-katholieke kerk in de 20e eeuw. Ik wil van beide pausen iets vertellen.