Religie

Bbij de Parochie Sint Servatius in Dinther

Zaterdag 30 november a.s.  zal intuïtief musicus/theatermaker Frank Jenniskens – die regelmatig workshops met Marie-Astrid Zeinstra verzorgt– twee verschillende voorstellingen verzorgen vanuit zijn persoonlijke inspiratie en verbondenheid met Franciscus van Assisi. In 1999 liep Frank te voet vanuit zijn geboorteplaats Bergen op Zoom naar Assisi en Rome. Die onvergetelijke ervaring heeft hij nu vastgelegd in een Franciscus-cd en twee voorstellingen die hij in de parochiezaal van de Sint Servatius Parochie in Dinther zal spelen:

19.00-20.00 “Franciscus, waar ben je?”

(muziek-theatervoorstelling voor jong en oud)

20.30-22.00 “De Natuur van Franciscus”

(voordracht met muzikale intermezzi en natuurfoto’s)

Aanmelden:  Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

Meer informatie: www.sound-heart.nl of facebook: ‘Boeketje voor Franciscus’

Toelichting op het programma:

“Franciscus, waar ben je?”  In deze muziektheatervoorstelling voor jong en oud(er) spelen zowel Franciscus – van jonge troubadour, stoere ridder tot de heilige dierenvriend – als Frank de vioolspelende pelgrim een hoofdrol. Allebei zijn ze op zoek. Zouden ze vinden wat ze zoeken? Zouden ze elkaar ontmoeten over de brug van 800 jaar? De kinderen zullen ook een paar scenes zelf mee kunnen doen.

In “De Natuur van Franciscus” vertelt Frank over zijn voetreis en het leven van Franciscus aan de hand van filmpjes met natuurfoto’s waarbij hij intuïtieve muziek met (alt)viool, fluiten, stem en allerlei klankinstrumentjes speelt. Ook vertelt hij hoe het zo intens met Franciscus van Assisi bezig zijn, doorwerkt in zijn dagelijkse leven. Tegen het einde gaat hij ook graag in dialoog met de aanwezigen aan de hand van hun reacties of ervaringen. Dit onderdeel richt zich meer op jongeren en volwassenen.

“Stichting Francesco Cultuurfonds”

Onlangs heeft Frank dit fonds opgericht om voorstellingen en “Aubades-bij-u-Thuis” mogelijk te maken voor minder draagkrachtigen of ouderen die steeds langer thuiswonen maar niet meer zelf naar theater of concerten gaan. Zo wil hij iets doen in de geest van Franciscus aan de toenemende ‘culturele armoede’ door hartverwarmende rijkdom te brengen waar dit nodig is.

De opbrengst van de verkoop van 2^e handsboeken en andere artikelen rondom Franciscus komt ten goede aan dit fonds.

Je computer crasht. En je hebt – o zo stom - de laatste tijd vergeten een back-up te maken. Het voelt aan als een ramp. Natuurlijk niet dezelfde ramp als de cycloon die raasde over de Filippijnen met het bekende resultaat. Maar toch… Je begint onmiddellijk na te denken wat je hoopt dat zeker niet verloren is gegaan. Die ene brief, of dat rapport, of al je e-mailadressen. Het gaat dus steeds om contacten met anderen. Is dit niet het belangrijkste in ons bestaan?

De boodschap die uit de Schriften op ons afkomt, - het lijkt wel een crash - hoeven we echt niet te plaatsen op het einde van de wereld. Ik denk dat dit niet bedoeling is van Jezus. Het is ook geen boodschap die ons angst wil aanjagen. Zou dat wel het geval zijn dan heeft het mijns inziens niet met God van doen. Dan zegt het eerder iets van onze eigen ervaringen, misschien van onze eigen angsten. Wat zou de bedoeling van de Bijbelse schrijvers dan wel zijn? Moeten we deze boodschap toepassen op de leefomstandigheden van een medebroeder van Postel pater Daniël Maes die in een Syrisch klooster probeert door te leven. Hij zegt zelf dat het best mogelijk is dat hij in een lijkzak bij zijn abdij wordt afgeleverd. Hij krijgt daar in Syrië op deze zondag dezelfde lezingen voorgeschoteld. Hoe zal hij ze beluisteren? ‘Nu hier dan daar, schrikwekkende dingen en aan de hemel geweldige tekenen’ Zou hij bemoedigd worden door de uitspraak: ‘geen haar van uw hoofd zal verloren gaan.’? Zeker is wel dat hij standvastig blijft doorgaan. Zal hij zijn leven winnen?

Wij leven niet in zulke omstandigheden, hoewel het ons niet ontslaat om met deze medebroeder en de velen anderen mee te leven. Maar wij, in dit veilige Nederland? Hoe leven wij dat door standvastig te blijven ook wij het leven winnen? Ik denk dat het altijd te maken heeft of we keuzes maken. Ook uiteindelijke keuzes. Er zijn momenten in je leven dat je voor de keuze gesteld wordt: ga ik verder of niet. Ga ik verder met hem of haar, met deze mensen? En als je dan verder gaat dan is er vaak geen terugkeer meer mogelijk. Of zoals iemand het eens uitdrukte: een beetje vallen van een hoge brug kan eenvoudig niet. Deze keuzes hebben altijd te maken met een groot vertrouwen, dus met geloof. Een geloof dat je de kracht geeft om aan de slag te blijven…

Gebeurt dit alleen op enkele belangrijke momenten in je bestaan? Dat kan, maar ik denk dat de verhalen die we zojuist gehoord hebben ook gaan over ons dagelijkse gang door het leven. Waar kies ik voor als ik moet kiezen voor het belangrijkste in mijn bestaan? Wat wil ik absoluut niet verliezen? Zijn dit je materiële spulletjes? Of is het juist degenen die mij lief zijn? Ik zelf zou het ook verschrikkelijk vinden als ik mijn geborgenheid bij God zou verliezen. Ik beschouw het nog steeds als een voorrecht om iedere keer weer bij Hem te mogen terugkeren. Het is niet altijd eenvoudig want het brengt je alleen maar meer verantwoordelijkheid. Er komen dan meer mensen en situaties op je weg die om je inzet vragen. Maar je leven is wel vruchtbaar…

Wat brengt ons dit voor onze maatschappij? Er zijn tekenen te over in onze samenleving die zo op het verhaal van de Schriften geplakt kunnen worden. De economische crisis: hoeveel heb ik echt nodig om goed te kunnen leven? Heb ik genoeg? Zou ik het ook met wat minder kunnen stellen? Er is de crisis van waarden: wat vinden we belangrijk om aan onze kinderen door te geven? Als ik ze leer te eten met mes en vork, als ik ze leer fietsen, leer ik ze dan ook met God contact te maken? Er is de crisis in de relaties. Hoe bouwen wij aan duurzaamheid in de verbanden tussen man en vrouw en hun kinderen? Ik hoor mensen zeggen: we gaan als vrienden uit elkaar. We weten hoeveel leed en onveiligheid bij de kinderen dit vaak tot gevolg heeft. Hoe investeren we in goede relaties?

Wanneer je computer gecrasht is, bouw we heel zorgvuldig je nieuwe bestanden op. Wanneer de crisis is toegeslagen en je staat weer op, dan kies je ook zorgvuldig wat je echt nodig hebt in je bestaan. Is dat het netwerk van relaties dat we samen vormen, ook hier als kerkgemeenschap? God zal ons dan nabij zijn, zoveel is wel duidelijk…

Joost Jansen, norbertijn

Pater van den Elsen draait zich ongetwijfeld in zijn graf om. De Rabobank die hij meer dan honderd jaar geleden gesticht heeft, moet 774 miljoen euro boete betalen vanwege gesjoemel en graaipraktijk. Een kleine groep van 27 Zacheüssen binnen de bank zijn de fout ingegaan. Het is van alle tijden zo kunnen we constateren nu we het evangelie hebben gehoord. Zacheüs zette de mensen ook af. Hij misbruikte zijn positie om meer gewin voor zichzelf te hebben.  

Lees meer: Een graaier bekeert zich

overweging bij Allerheiligen/Allerzielen

Allerheiligen en Allerzielen: het zijn dagen van gedenken, het gedenken van mensen die ons voorgingen in het leven, in het geloof. Alle heiligen eerst, en de dag erna alle andere mensen, het ‘gewone volk’. Ode aan de doden, klinkt het bij de KRO en ze tillen op landelijk niveau het oeroude katholieke gebruik om een kaarsje aan te steken voor de overledenen. Waarom? Waarom al die kaarsjes en die mooie verse bloemen op onze graven? Bij het donker willen we licht brengen. En als de natuur doods wordt met al die vallende bladeren, zetten wij verse, levende bloemen. Bij de dood plaatsen wij het leven. Dat is het kort maar krachtig. We accepteren dat mensen sterven, en ook dat niet altijd. Tegelijkertijd blijven we vasthouden aan het leven, en dat is goed. Maar hoe houd je vast aan het leven?

Je kunt natuurlijk leven alsof de dood niet bestaat. Als ik soms vormen van sport zie dan vraag ik me wel eens af of er niet te grote risico’s worden genomen. Springen van een hoge brug aan een elastiek is toch een vorm van het opzoeken van grenzen, om de kick. Het lijkt wel of de mens alles kan. En als ik me verlustig om er naar te kijken, zit dat verlangen ook in mij, hoewel ik te schijtlaarzerig ben om het zelf te doen. Er zijn ook mensen die altijd bang zijn voor de dood, en ook dat verlamt. Hoe ga je hierin de goede weg?

De twee lezingen uit de bijbel die we hebben beluisterd wijzen ons een weg, een reële weg. Een weg waarin de tegenslagen en de eindigheid van een mensenbestaan worden geaccepteerd. Tegelijkertijd wordt er ook gewezen op een verder. Zalig de treurenden want zij worden getroost… Ja, dat kom ik echt tegen. Hoe? Door een goed netwerk. In dat netwerk speelt God een rol en mensen. Er is diepe overgave aan de God van leven én er zijn respectvolle mensen die de ander zijn verdriet laat hebben maar wel er is. Dat gebeurt in onze dorpen, daar hoef je niet ver voor te reizen. En dan ben ik gelukkig dat het in onze omgeving aanwezig is.

Velen zijn dan wel hier naar de kerk gekomen om iemand die in het afgelopen jaar is overleden, maar we zitten allemaal met het feit dat we eens dezelfde weg opgaan. De dood hoort bij ons leven. Maar even niet aan denken? Gelukkig wel. Maar toch… Dingen waar je even niet aan denkt, komen onherroepelijk terug. Dat weten we allemaal. Psychologen en ook psychiaters verdienen er hun brood mee.

De laatste tijd zijn er weer meer ziekenzalvingen. Het doet me goed als ik ook kinderen en jongeren bij de ziekenzalving van hun oma of zelfs hun moeder zie. Het leven dat af en toe één groot feest lijkt, kent ook een andere kant. Het is goed dat ze dat zien. Ons bestaan is óók kwetsbaar. Ik geloof echt dat we vrijere mensen worden als we kunnen omgaan de grootsheid van ons bestaan en tegelijkertijd accepteren dat de kwetsbaarheid er ook is.

In iedere eucharistieviering houden we leven en dood bij elkaar. Steeds bid op de avond voor zijn dood nam Hij – Jezus – het brood… Dat is toch verwonderlijk dat we dit al tweeduizend jaar doen. Steeds opnieuw dood en leven bij elkaar houden. Het delen van brood wordt dan gekoppeld aan het delen van je verdriet. Delen van verdriet werkt genezend en de troost wordt duurzaam als er ook de koppeling is aan dat leven van Jezus die nog steeds actueel is. Hij blijft door ons actief in deze wereld. Dat geeft een basis voor onze troost en ons verder leven na een verlies dat ons mensen zo raakt.

Wij trekken verder. Onze doden steunen ons. Wij hier laten zien dat zij ons nabij zijn anders waren we niet gekomen. Wij zijn betrokken mensen, betrokken op hen, betrokken op elkaar. Wij zijn reële mensen die weten dat de dood bij het leven hoort. Daarom blijven wij kiezen voor leven.

Of zoals iemand zei: ik denk echt wel na over mijn eigen dood, en dan leef ik lang en gelukkig.

Joost Jansen, norbertijn

Er zijn momenten in je leven dat je er helemaal alleen voor staat. Er kunnen nog zoveel lieve mensen om je heen zijn, je zult het helemaal zelf moeten opknappen. Dat ene gesprek bij de specialist terwijl je goed voelt dat het niet lekker zit in je lichaam. Maar ook: Ga ik met hem verder, na alles wat er is voorgevallen? Blijf ik hem trouw?

Lees meer: Heer, wees mij genadig

God heeft ons gebed niet nodig… ik las het enkele jaren gelden in een joods commentaar over het gebed. Ik schrok. Zo had ik het nooit gezien. Natuurlijk wist dat al bid je nog zo hard om iets te verkrijgen, je het niet noodzakelijkerwijs ook ontvangt. God is geen automaat. Je gooit er wat gebedsmunten in en floep daar heb je het. Maar zo sterk heb ik het nooit gehoord: God heeft ons gebed niet nodig.

Lees meer: Stekker in het stopcontact

Waarvoor kan ik dankbaar zijn? Ik stelde de vraag al aan het begin van deze viering. Wie ben ik dankbaar? En om wat? Het is niet altijd gemakkelijk om hierop een antwoord te geven als het zo uitdrukkelijk gevraagd worden. Wie netjes is opgevoed zegt geregeld op een dag: dank je wel. Wie netjes is opgevoed… want het is niet vanzelfsprekend meer. Maar deze dankjewels zijn vaak een routine, hoe belangrijk ze ook blijven. Echt danken is fundamenteler en dat gebeurt in de verhalen die we zo juist hebben gehoord.

Lees meer: Danken

Steun voor Tanzania

De wereldmissiemaand besteedt dit jaar aandacht aan de Kleine Christelijke Gemeenschappen in het Oostafrikaanse Tanzania. Hoogtepunt is wereldmissiezondag op 19 en 20 oktober 2013.

Waarom Tanzania?
Tot voor kort gold Tanzania als een land van grote religieuze verdraagzaamheid. Sinds dit jaar wordt het land geplaagd door toenemend geweld tegen christenen. Geestelijken zijn vermoord, gewone burgers zijn aangevallen en er zijn bomaanslagen gepleegd op kerkgebouwen.
Redenen genoeg om in de wereldmissiemaand aandacht te besteden aan Kleine Christelijke Gemeenschappen. Deze ontstonden aan het begin jaren zestig van de vorige eeuw. De aanzet daartoe vloeide voort uit tweede Vaticaans Concilie. Ongeveer 20.000 gemeenschappen vormen nu de kern van het kerkelijke leven in Tanzania.
Wat is een Kleine Christelijke Gemeenschap?

Tien tot vijftien naburige gezinnen komen regelmatig bij elkaar om te bidden en Gods Woord te delen. Zij praten ook over hun zorgen. En het blijft niet bij praten, zij helpen elkaar waar mogelijk. Daar waar mensen arm zijn, ver van voorzieningen wonen of geconfronteerd worden met criminaliteit en geweld is het broodnodig elkaar tot steun te kunnen zijn. Zo verbinden zij leven en geloven met elkaar. Uit hun midden kiest men iemand die leiding geeft.
De parochies in Tanzania zijn enorm uitgestrekt. De parochiepastor bezoekt de groepen regelmatig. Juist door het bestaan van die kleine gemeenschappen houdt hij contact met de mensen.
Kom in actie
Om dit te ondersteunen is er in parochies van Heeswijk, Dinther en Loosbroek een tweede collecte op Missiezondag tijdens de vieringen van 19 en 20 oktober.
Of stort uw bijdrage op rekeningnummer 1566 Missio Wereldmissiemaand te Den Haag.

Er is veel vertrouwen nodig om steeds maar door te gaan. We zien dat in gezinnen waar het echt niet altijd en overal gladjes loopt. Ik kom het tegen bij Arnold die zich suf solliciteert en nog steeds geen baan kan vinden. Ik zie het in onze eigen kerk die de wind niet mee heeft en waar de ontwapenende opstelling van paus Franciscus in schril contrast staat met sommige kerkleiders in ons eigen Nederland. Er is veel vertrouwen nodig: ‘Geef ons meer geloof’, verzuchten de vrienden van Jezus. We kunnen blijven bidden en roepen, zoals bij de profeet Habakuk in de eerste lezing. Ook wij zuchten soms. Hoe verder?

We kunnen in de negatieve spiraal blijven steken. Dan zie je op den duur geen licht meer aan de horizon. Ik herinner me nog dat op een van mijn lange fietstochten in Europa ik in een onverlichte tunnel terecht kwam. Er zat een bocht in die tunnel waardoor ik het einde niet kon zien. Op een gegeven moment was het zó donker dat ik geen richting meer zag en af moest stappen om tastend langs de wand verder te gaan. Totdat ik de bocht om was en in de verte een klein puntje licht zag. Met dit kleine puntje licht voor ogen stapte ik weer mijn fiets op en kon ik veilig het volle licht bereiken. Ik moet er dikwijls aan denken wanneer ik in uitzichtloze situaties terecht kom. Zoek een klein puntje licht en je vertrouw je daaraan toe…

Lees meer: Vertrouwen

In Vorstenbosch ligt een Tibetaans boeddhistisch centrum in een prachtige verbouwde boerderij mét tuin. Wellicht zijn er onder u mensen die - bijvoorbeeld in het kader van de KBO - daar eens een kijkje zijn gaan nemen. Het is zo anders, hoor je zeggen. Overal afbeeldingen van Boeddha, in stilte verzonken. Helemaal afstand doen van je emoties en gevoelens. Wij zouden zeggen: ‘Heerlijk, even helemaal niets aan je kop.’ Dat is aantrekkelijk. En bij Intratuin kun je van die Boeddha-beelden kopen. Zowel in het Boeddhisme als in het oudere Hindoeïsme wil men door meditatie afstand doen van eigen emoties om in het Niets te geraken, om - zoals bij het Hindoeïsme - de cirkelgang van het leven te doorbreken.

Lees meer: Verontwaardiging

Deze week vlogen de cijfers ons om de oren. Het koffertje met de Miljoenennota van de derde dinsdag in september ging open en de plussen en minnen voor ons inkomen en dat van ons land werden helder. Ga ik er veel op achteruit? En wat doet de hypotheekrenteaftrek? Is de eerste reactie naar onszelf gekeerd of kijken we ook wat de uitgaven voor ontwikkelingshulp doen?

Lees meer: Betrouwbaar