‘Ik kom maar zelden naar de kerk’, zei een jonge vrouw afgelopen week tegen mij, ‘maar voor het slagen van die actie ben ik wel eerst een kaarsje in de kerk gaan opsteken.’ Als er een aanslag is geweest met een aantal doden dan brengen mensen kaarsen en bloemen aan. Het is oer, dat branden van kaarsen. Het ontsteken van licht is ingeschreven in ons DNA. Je hoeft er geen christen of katholiek voor te zijn. Wij echter – hier op deze avond- verbinden een verhaal aan het ontsteken van onze kaarsen. Wij hebben eerst – buiten - de Paaskaars aangestoken, vervolgens al onze kaarsen, het worden onze paaskaarsen. Wij verbinden aan deze kaarsen het verhaal dat er leven is ondanks de dood.
-
Start
-
Dorpsnieuws
- Religie
Dit is het HaDeejer.nl archief van: 2006 tot september 2015
Religie
We werden begin deze week opgeschrikt door de moord op een Nederlands pater in Syrië. Toen pater Van der Lugt enkele maanden geleden op een Youtube-filmpje de aandacht van de wereld vroeg voor zijn mensen in Homs die langzaamaan een hongerdood stierven, maakte hij indruk. Gelukkig dat er iemand staande bleef in het geweld en trouw bleef aan zijn mensen! Gezegend hij die komt in de naam des Heren.
We staan vaak hiernaast op het kerkhof bij een uitvaart. Er is verdriet. Men huilt. Ook Maria Magdalena huilt in het verhaal dat we zojuist gehoord hebben. Jezus huilt ook. Staat Hij er dan niet boven? Hij weet toch dat de dood maar een drempel is tot een leven bij God? Zo eenvoudig schijnt het dus niet te zijn! Jezus heeft wel degelijk verdriet om de dood van een vriend, die de broer is van twee goede vriendinnen. Zo menselijk is dit verhaal, ondanks de tweeduizend jaar die ons van dat moment scheiden.
Duisternis en licht: een grotere tegenstelling is er bijna niet. Er zijn mensen die echt in het duister leven. Ik heb het niet over mensen die ’s nachts onze wegen repareren, of de kranten vervoeren die wij ’s ochtends in de bus krijgen. Ik heb het over mensen waarvan de daden het daglicht niet kunnen velen. Tien dagen geleden heeft paus Franciscus zich nog fel uitgelaten over de maffia. Een moedige daad waarmee je gewoonlijk de doodstraf over je afroept. Ik bid dat het anders loopt. Maar het hoeft niet zo extreem te zijn: haatzaaien is ook verwerpelijk. Graaien in de kas gebeurt door hele nette mensen… Het zijn echter wel duistere praktijken.
Het volk mort en laat het horen bij de verkiezingen. Het volk verlangt naar meer vlees op de botten. Men denkt terug aan de vette jaren van weleer en men kan moeilijk wennen aan de magere jaren. Oude verhalen die we in de vastentijd lezen, hebben het over zeven vette jaren en zeven magere jaren. Ondanks de hoopvolle berichten dat het in ons land aan de beterende hand is, verlangen mensen toch dat het sneller gaat. Men kiest. De gevolgen kennen we.
Maar de cyclus van zeven vette en zeven magere jaren speelt zich niet alleen op economisch vlak af. We komen het ook tegen bij huwelijken. Hoeveel huwelijken gaan niet uit elkaar na ongeveer veertien jaar? Waar blijft het enthousiasme, de passie van het begin? Mensen schijnen droog te staan. ‘Geef mij te drinken’, zegt Jezus en er volgt een lang verhaal. Want we vermoeden bij het begin van dit evangelie al dat het niet louter om wat kraanwater gaat. Het gaat om echt leven, de passie van leven.
De vrouw en Jezus spreken niet op de zelfde hoogte. De vrouw denkt gewoon aan water, water om de natuurlijke dorst te lessen. Jezus heeft het over een andere dorst. Die vrouw heeft tenslotte al vijf keer een relatie gehad en de vriend die ze nu heeft is eigenlijk haar vriend niet. Volgt u het nog? Maar als je in deze manier van leven en denken zit, dan zie je vaak zelf niet wat er aan de hand is. Wij mensen hebben dan een scala aan verklaringen, tot aan de ouders, de voorouders, de omgeving waarin je geboren bent, de ‘genen’. Ineens worden de ogen van de vrouw geopend. Ze voelt, ze ervaart dat het hier om iets meer gaat. Gebeurt dat ook nu onder ons? Als we nu eens helemaal stil worden vanbinnen, als we nu eens loslaten wat we straks allemaal weer moeten doen en de bezoeken die we moeten afleggen en wat er allemaal van ons gevraagd wordt. Als we nu eens loslaten waar we vanaf het begin van de viering mee bezig zijn…. Waar ligt dan onze dorst, onze honger. Niet de lichamelijke dorst, niet de lichamelijk honger. Agnes heeft zo graag dat haar vriend nu eens de tijd neemt om naar haar te luisteren. Karel hoopt dat het op zijn werk eens wat hartelijker aan toe gaat. En oma Ingrid verlangt dat haar kinderen nu eens allemaal tegelijkertijd thuis komen en die zelfde kinderen denken dat moeder het fijner vindt als er steeds iemand is. Ze zeggen namelijk niet aan elkaar wat ze graag hebben…. Maar er is ongetwijfeld dorst die nog fundamenteler is. Want er zijn mensen zoals Anton die steeds angst heeft, en hij weet niet waarom. En Anna ziet gewoon geen perspectief meer en dat verlamt haar. Dit speelt zich allemaal onder ons af. Onderweg naar Pasen.
Wat is het belangrijkste dat Jezus doet? Hij maakt de dorst, het gemis, de angst, de uitzichtloosheid bespreekbaar. De vrouw gaat snel naar haar verwanten en zegt: ‘Hij heeft mij door! Hoewel Hij mij niet kende, zegt Hij toch wat er in mij is en waarnaar ik verlang.’ Maar die Jezus, die Messias, doet het opdat wij mensen veranderen. Hij brengt de zaken aan het licht niet om een superheld te zijn, maar opdat wij heldere wegen gaan. In de zeven vette jaren én in de zeven magere jaren. Daarom wil Hij ogenschijnlijk alleen maar dat mensen tot elkaar komen en elkaar helpen, elkaar ondersteunen. Een nieuwe Verbond wil ik, een altijddurend verbond, in mijn bloed, dat wil zeggen in het leven dat Ik geef aan mijn vrienden die jullie zijn. Luister maar eens als er gebeden wordt over het Brood en de Wijn in de eucharistie. Iedere keer is dit gebed ongeveer hetzelfde, maar het wordt iedere keer ook anders omdat wij mensen zoveel verlangens, angsten én hoop in ons meedragen.
Onderweg naar Pasen worden wij bij onszelf gebracht, of tenminste, wij kunnen het doen. Wij worden dan tevens weer gezonden naar andere mensen, ook naar hen in Godavarikolonie in India waarvoor onze Norbertijnse parochies 12.000 Euro bij elkaar willen brengen voor wat huisjes en een paar waterputten. Wij worden geopend voor mensen in onze eigen kringen met hun onzekerheid waar sommige politieke leiders zo graag misbruik van maken. Die mensen worden ons toevertrouwd opdat wij misschien niets anders doen dan bij hen te blijven in hun dorst en in hun honger. Aanwezig-zijn is ook een vorm van delen. Jezus deed het voor ons…
Joost Jansen, norbertijn
Wat drijft een ondernemer?
Michel van der Linden heeft jarenlang leiding gegeven aan een grot bouwbedrijf. Wat is goed voor ‘je mensen’, wat is goed voor ‘je bedrijf’, voor de samenleving, voor het milieu? Hoe spelen hier de christelijke waarden een rol?
De ‘drive’ van een ‘bouwer pur sang’ komt deze avond aan bod.
25 maart – 20 uur cc Servaes – Dinther met Michel van der Linden
Met het oog op de gemeenteraadsverkiezingen worden ons allemaal programma’s voorgehouden. Iedere partij legt eigen accenten. Ze willen allemaal onze dorpen meenemen in de komende veranderingen. De zorg moet beter, de overheid dichter bij de mens, de zwakkeren willen we niet vergeten en kale plekken waar eens gebouwen hebben gestaan, moeten weer bewoonbaar worden. Maar vanuit welke visie opereren de partijen?
De begeerte is een belangrijke drijfveer bij mensen, bij iedere mens. Kijk maar eens naar de reclame. We worden van alle kanten bespeeld met de meest mooie plaatjes om ons maar te verleiden om dit of dat te kopen. Ook al heb je weinig geld, je speelt toch met de gedachte: als ik nu eens de lotto win dan… koop ik dat mooie bed, of die mooie breedbeeldtelevisie. Ik ga die droomreis maken zoals Karel en Ria die ook hebben gemaakt.
Door samen met de kernen Heeswijk-Dinther en Loosbroek een collectief te vormen om de
leefbaarheid in de kernen te vergroten.
Met name de kleine kernen in de gemeente Bernheze kunnen extra aandacht gebruiken.
Het is heerlijk om een paar dagen gewoon ‘uit je bol’ te gaan, op welke wijze dan ook. Carnaval is belangrijk voor een samenleving. Of je het nu wel of niet viert, de gewone zaken van iedere dag mag je een paar dagen bekijken met een andere bril. Dat kan waardevol zijn. Carnaval leert ons uit de tredmolen van de dagelijkse gang van zaken te stappen. Of je er nu van bewust bent of niet: carnaval heeft een sociale functie.
Badr Hari is een kickboxer die rake klappen kan uitdelen. Het is aan hem niet besteed om de woorden van Jezus te herhalen: als iemand u op de rechterwang slaat, keer hem dan ook de linker toe. Het zou al heel wat zijn als hij zich zou houden aan ‘oog om oog, tand om tand.’ Dat was namelijk een regel binnen de joodse traditie van Jezus om overmatig geweld tegen te gaan. Want ben je niet geneigd om als je sterk bent een ander dan maar gelijk flink terug te meppen als je zelf geslagen wordt? Oog om oog, het is minstens een beschermende maatregel.
Thema-avonden Voor zoekers én vinders !
25 februari 2014 – ccServaes-Dinther
Hij is de ‘Grootste Vlaming Aller Tijden’ heeft men bij onze Zuiderburen besloten. Een pater die ver weg van eigen huis en haard melaatsen heeft bijgestaan op het eiland Molokai. Totdat hij zelf aan deze ziekte is overleden. Eén met zijn mensen om Gods liefdevolle nabijheid uit te dragen.
Hans Lakwijk speelt een eenakter. Een korte film gaat aan dit optreden vooraf. Een niet te missen uitvoering.
De litanie van de heilige Damiaan
eenakter van Stichting Damiaancentrum Nederland geschreven en gespeeld door Hans Lakwijk
Hoe pater Damiaan vanuit een hemels perspectief commentaar geeft op de heiligverklaring, die hem op 11 oktober 2009 ten deel is gevallen. Waar komt dat heilig zijn vandaan, wie hebben er een rol in gespeeld en wat heeft die heiligheid eigenlijk te betekenen?